In 1904 begonnen de bijen dood te gaan op het Kanaaleiland Wight nadat daar radiozenders waren gebouwd door Guglielmo Marconi. Deze zenders werken op frequenties dicht bij megaherz-niveaus.

Aan de andere kant van het Kanaal toonde Jean-Jacques d’Arsonval dat “scherpe en

tandvormige” electromagnetische signalen veel giftiger zijn dan vloeiende sinusvormige signalen.

De werkelijkheid was dat de aanvankelijk kerngezonde Marconi na anderhalf jaar werken met radiozenders last begon te krijgen van koortsen, op een leeftijd van 22 jaar. De rest van zijn leven hield hij zulke aanvallen. In 1904 werkte hij aan het bouwen van een zender die krachtig genoeg moest zijn voor transatlantische communicatie. Zijn koorts werd toen zo intens dat men dacht dat het malaria was. In 1905 trouwde hij met Beatrice O’Brien en na hun huwelijksreis gingen ze op het eiland wonen dicht bij een zender. Zodra Beatrice daar woonde begon ze te klagen over tinnitus. Na drie maanden kreeg ze ernstige geelzucht. Ze moest terugkeren naar Londen om te bevallen van een baby. De baby leefde maar een paar weken en stierf aan “onbekende oorzaak”. In dezelfde periode leed Marconi meerdere malen aan koorts en delier.

Tussen 1918 en 1921 leed hij aan suïcidale depressie terwijl hij werkte aan een kortegolfzender. In 1927, op huwelijksreis met zijn tweede vrouw, stortte hij

in elkaar met pijn op de borst en hij kreeg als diagnose ernstige hartstoornissen. Tussen 1934 en 1937, terwijl hij microgolfrechnologie ontwikkeld, had hij negen hartaanvallen. De laatste daarvan werd hem op 63-jarige leeftijd fataal.

Op hetzelfde eiland, in Osborne House, kreeg koningin Victoria hersenbloedingen en stierf op de avond van 22 januari 1901, terwijl Marconi juist een nieuwe zender in werking stelde, minder dan 13 mijl daarvandaan.

In 1901 waren er twee zenders, in 1904 waren er vier. Ze maakten dit eiland tot de plek op de planeet met de meeste radiogolven en op deze plek hadden bijen geen ruimte voor overleven. Een vragenlijstonderzoek in 1906 liet zien dat 90% van de bijen totaal was verdwenen door onduidelijke oorzaken. Er werden nieuwe kolonies naar het eiland gebracht, maar ook die gingen binnen een week dood.

Deze epidemie verspreidde zich door Engeland en toen door de westerse wereld. Hij

stabiliseerde zich toen geleidelijk, totdat legers zich voorzagen van diverse krachtige

radiozenders tegen het einde van de Eerste Wereldoorlog. Dit zette, zoals we zagen, de Spaanse griep-epidemie in gang in 1918. Die begon eigenlijk in de Verenigde Staten, op de Naval Radio School in Cambridge, Massachusetts, met aanvankelijk 400 ziektegevallen. Deze epidemie verspreidde zich snel naar 1.127 soldaten in Funston Camp (Kansas), waar draadloze verbindingen geïnstalleerd waren. Het intrigeerde de dokters dat, terwijl 15% van de burgerbevolking met griep aan neusbloedingen leed, 40% van de griepgetroffenen in de marine daar aan leed. Ook andere bloedingen kwamenvoor. Een derde van degenen die overleden, overleed aan interne bloedingen in de longen of in de hersenen. Ja, de bloedsamenstellng was veranderd, want de gemeten stollingstijd was meer dan twee keer zo lang als normaal. Deze symptomen klopten niet met de effecten van influenzavirussen op luchtwegen, maar waren geheel consistent met de verwoestende effecten van electriciteit.

Een andere incongruentie was dat twee derde van de slachtoffers gezonde jonge mensen waren. Nog een atypisch griepsymptoom was dat de hartslag (na de koortsperiode) daalde naar tussen de 36 en 48 slagen per minuut, terwijl dit een veelvoorkomend resultaat is van blootstelling aan electromagnetische velden. Bovendien konden sommige zieken succesvol behandeld worden met grote doses calcium.

De militaire arts George A. Soper getuigde dat het virus zich sneller bewoog dan mensen zich kunnen bewegen. In diverse experimenten werd geprobeerd proefpersonen te besmetten, hetzij door direct nabij contact, hetzij door inenting met slijm of bloed. Maar de experimentatoren konden geen enkel geval van infectie op deze wijze aantonen.

Gezien kon worden dat elke griepepidemie samenvalt met een nieuwe vooruitgang in electrische technologie, zoals de Aziatische griep van 1957-1958, na de installatie van een krachtig radar-bewakingssysteem en de uitbraak van de Hong Kong-griep vanaf 1968, na het in werking stellen van 28 militaire satellieten voor ruimteinspectie. Dit gebeurde ter hoogte van de vanallengordels, die ons beschermen tegen kosmische straling.

Uit de samenvatting van het boek van Arthur Firstenberg.

Mail me als je ook de samenvatting wil ontvangen:

info@aa-woonbiologie.nl